Oysa her şeyi ne kadar hoş planlamışlardı. Yalnızca vaktin, tarihlerinin gelmesi bekleniyordu. “Günah keçisi” Demirtaş içerideydi, yeni “keçiler” Mücella, Can da eklenmişti. Hem sesleri kısılacaktı hem de mümkün yenilere gözdağı vermek için sık sık hatırlatılacaklardı. Mansur’un önünü zati HDP kesmişti, İmamoğlu da engellendiğinde istenilen karşı aday da seçilmiş olacaktı. O da oldu, Kılıçdaroğlu aday ilan edildi. İktisat, dolar falan. Tamam, birtakım badireler vardı lakin Arap riyali, Rus rublesi, swap mwap işi yönetim edebilirdi. Çok da kıymetli değildi, çünkü bu seçimi savaş ve savaş araçları kazandıracaktı. Ulus, at üzerinde doğmamış mıydı! Devlet, Kurtuluş Savaşı üzerinde kurulmamış mıydı! T.C.nin yeni yüzyılını başlatacak başkan de savaş kahramanı olacaktı. Suriye’ye bir kara harekâtı, Kandil’e üç-beş SİHA, üç-beş bomba. Üniformalı profil fotoğrafı bile hazırdı. Kim karşısında kazanabilirdi ki.
Üstelik Nisan ayında gündem, her gün yeni bir “bomba haber” ile belirlenecekti. “TOGG fabrikadan çıktı”, “İki adet Altay Tankı TSK’ya devredildi”, “Karadeniz’de doğal gaz bulduk”, “İMECE uydusu fırlatıldı “Akkuyu Nükleer Santrali’ne yakıt pompalandı”, “Gabar’da petrol bulduk, rafineriye gönderiyoruz”, “Teknofest’te savaş araçlarımızı sergiledik”, “…..”, “…..”. Haydi muhalefet gündem belirlesin bakalım!
Bir de ezberi daima tekrarladın mı, oldu bu iş; “FETÖ sandığa ortak oluyor”, “Bu seçim PKK ve FETÖ’yü legalleştirme seçimidir”, “Büyük fotoğraf Türkiye’yi işgal planıdır”, “Bayrağı indirmediniz, ezanları dindirmediniz”, “LGBTci bunlar”, “…”, “…”.
Ama olmadı, olmuyor!
En değerli belirleyen kuşkusuz zelzele. Sarsıntı gösterdi ki “kral çıplak”. 20 yıldır AKP iktidarı, bütün o şatafatlı laflarının gerisinde, mümkün bir zelzele için hiçbir hazırlık yapmamış. Hiçbir hazırlık yapmadığı üzere AFAD üzere, Kızılay üzere zelzele kurumlarını “arpalık” için kullanmış. Resmi sayılara nazaran 50 bin, gerçekte ise 100 binin üzerinde insanın hayatını kaybettiği zelzele, büyük ölçüde AKP seçmenini etkiledi. Geride kalanlar artık “kulaktan kulağa” kendi partilerinin kendilerine sahip çıkmadığını fısıldıyor.
Üstelik sarsıntı, yalnızca AKP’nin var olan halini değil, planlarını da yerle bir etti. Komşularla tansiyon çıkarma planları rafa kalktı. 5 binin üzerinde insanın hayatını yitirdiği Suriye’ye mi kara harekâtı düzenleyecek yoksa arama kurtarma faaliyetine katılan Yunanistan ve Ermenistan’a mı?
Saray’ın planlarında asıl beklenmedik “sürpriz”i ise Kılıçdaroğlu yaptı. “Bay Kemal” diyerek küçümsediği şahıs, “ben Bay Kemal” diye kelama başladığı her durumda AKP seçmeninin de “kulak kabartmasına” neden oluyor. Başka 5 partinin seçmenini de “Bay Kemal”i savunmaya itiyor. Kılıçdaroğlu, şimdiye kadarki seçimlerde göstermediği performansı, bu seçimde sergiliyor.
Ekrem’in ve Mansur’un performansını da not etmek gerek. Ancak onlarınki esasen kaçınılmaz. Zira kaybedecekleri yalnızca kendi koltukları değil, tıpkı vakitte siyasi meslek planları olacak.
Erdoğan’ın evvelki seçimdeki üzere yeniden en büyük “baş belası” Demirtaş oldu. Hatırlanacağı üzere “seni lider yaptırmayacağız” kelamına çok içerlemişti Erdoğan. Demirtaş’ın bu sefer ki müdahalesi ise “nefes aldırmayan” günlük politik müdahaleleri. Bu müdahaleler, HDP’lilerin etkin politik tavır almasına ve yaymasına yaramıyor yalnızca birebir vakitte AKP seçmeni Kürtleri de Saray propagandalarından uzaklaştırıyor. Politik zenginlik/üretkenlik ve gündem belirlemede masanın öbür 5 ayağından daha başarılı olduğu da ortada.
Kısacası; farklı kategorilerde olsa da zelzele, Kılıçdaroğlu ve Demirtaş, Saray’ın baş edemedikleri oldu.
Ancak Osmanlı Sarayında oyun bitmez, denemeler son bulmaz. AKP de daima deniyor. CHP’nin ve UYGUN Parti’nin vilayet binalarına yönelen kurşunlar denendi, olmadı. AKP milislerinin hücum denmeleri de tutmadı. Kulaktan kulağa fısıldanan, 10 Ekim hatırlatılması yapılan, 1 Mayıs da “atlatıldı”. Kaset tehditlerinin bir işe yaramak yerine zıt tepeceği de öngörülmüş olmalı. Kılıçdaroğlu’nun “Fahrettin Altun, Serhat ve grup arkadaşları Çağatay ile Cihan; mutabakata çalıştığınız dark web dünyası, sizi yabancı istihbaratın eline düşürür” uyarısı ise karşı tarafta panik oluşturmuş olmalı.[1]
Son 10 gün kala “dostu da düşmanı da” Saray’dan “tavşanlar” çıkartmasını bekler durumda. Yoksa kayıp mutlaklaşmış olacak. Şimdilik ise ortada yalnızca Erdoğan ve Bahçeli’nin tutarsız konuşmaları var. Bir de Soylu’nun ve Binali’nin bininin bir para etmediği yalanları…
MUHALEFETİN EKSİK NOKTALARI
Akşener’in, Babacan’ın, Davutoğlu’nun ve bilhassa Karamollaoğlu’nun beklenen performansları sergilemedikleri ortada. Akşener, masada çıkardığı krizden sonra bir türlü “form tutamadı”. Kendi parti logoları ile seçime girecek olmaları teşkilatı çalışmak zorunda bırakıyor. Vekil pazarlığının (yasama) tamamlanmasıyla rahatlayan Babacan, Davutoğlu ve Karamollaoğlu ise artık gözünü CB takımlarının (yürütme) paylaşımına dikmiş durumda. Halbuki en çok çalışması gereken bu üçü. Zira AKP seçmeninin muhalefete geçişindeki birinci basamak bunlar.
Açıktır ki Cumhur İttifakı’nın en bariz defoları Hüda Par, DSP ve Yine Refah. Biri pusu kuran, katliamcı dinci bir terör örgütünün temsilcisi, başkası bir siyasi tarihi (yılların emeğini) ferdî çıkara dönüştüren bir şaklaban ve sonuncusu; mirasyedi, kirli pazarlıkçı olmasının yanında tam bir bayan düşmanı. Ve üçü de AKP listelerinde, AKP bünyesi içinde. AKP’ye verilen her oy, bunlara verilen oydur, bunların onaylanmasıdır. Karamollaoğlu’nun özel olarak Hüda Par’a karşı, Davutoğlu’nun Erbakan’a karşı, Babacan grubunun AKP bayan kollarına karşı faal propagandaya girişmesi beklenirdi değil mi?
Sol cenahta ise bir türlü “gönül rahatlığı” oluşmadı. Sandığa gitmek aslında bir rahatsızlık[2], bir de “gönlü rahat olmadan” sandığı gitmek öbür bir rahatsızlık! Kürt halkının ilerici siyasi pahalarını temsil edenlerle sosyalist ideolojiyi ve devrimci üslubu sahiplenenlerin tek bir listede buluştuğu bir oy pusulası elbette mümkündü (kimse bunun imkânsız olduğunu ileri sürmesin). Neyse, olmadı. Sosyalistlerin büyük kısmı anlamadı fakat kabul etti son durumu; siyasetin ince ve kalın hesapları.
Mahalle baskısı, “seçimden evvel baş karıştırmaya ne gerek var” der kesinlikle. Bu durumun asıl muhatapları; bu sonuca maruz bırakılanlar değil, maruz bırakanlardır. Yani Çengiz Çandar’ı ve Hasan Cemal’i piyasaya sürerek niçin insanların “kafasını karıştırıyorsunuz”? Resmi açıklama yok, “maruz bırakılanların” kendilerini ikna etmek için münasebet arayışları var; mümkün bir tahlil sürecinde “görüşmeci aktörleri” şimdiden belirlemek. Yani Kılıçdaroğlu’nun CB olduğu Devlet, “Kürtlerle yeni bir tahlil süreci başlatacaktık lakin masaya çağıracağımız Çengiz ve Cemal vekil değilmiş, o yüzden başlatmıyoruz” demesin…[3] (Hala vakit var, tahminen listelerde çekilmeler/çektirilmeler olur)
Bir de Ahmet Şık’ın söyledikleri var[4] (Duymamış üzere de yapılabilir, elbette). Nedeni, dürtüsü ne olursa olsun, Kürt halkının ilerici bedellerini sahiplenenlerle ortak bir gelecek kurma projesine solda görünen hiç kimsenin ziyan verme hakkı olamaz.[5]
Sol ismine sorumluluk üstlenen, temsiliyet verilen her kim olursa olsun (en basitinden) 1 Mayıs alanının “ağırlığını” hissetmek zorunda. Görülmüştür son 1 Mayıs. Daha evvelkilere nazaran kıyaslanmayacak bir biçimde gündem olmayan, önemli bir örgütlenme çalışması yapılmayan 1 Mayıs, on binlerin “kendiliğinden” aktığı şov oldu, seçim öncesi yapılan en büyük miting oldu. Siyasi taşıyıcılığını, bu “ağırlığı” taşıyanlar yapabilir lakin.
SONDAN BİR EVVELKİ SONUÇ (ASIL SONUÇ 14’ÜNDE)
Son günlerin en ferahlatıcı gelişmesi artık anketlerin yayınlanamayacak olması. Ne anket yaptı bu seçim, değil mi? Telefonda yapılan anketlerde en yüksek karşılık verme oranı yüzde 15 olmasına karşın anket sonuçları, resmi seçim sonucu üzere pazarlandı durdu. Anketin kendisi, en çok kullanılan propaganda/manipülasyon aracı oldu. Bilhassa Kılıçdaroğlu’nu sonda gösterip İnce’nin çekilmesini sağlamak için fakat olmadı. Neyse kurtulduk artık. Anketlerden artık, İnce’den de 15’inde.
Şimdi 14 Mayıs, saat 17:00 beklenecek. Lakin “sürpriz” beklediğimiz son bir haftamız daha var. Bir şey yaparlar mı, kendilerinden diğer bileni yoktur. Ancak yapacaklarsa bile geç kaldılar. Zira yapılacak olanın siyasi sonucunu örgütlemek için bir hafta çok kısıtlı bir vakit. Asıl uyanık olunması gereken vakit 14 Mayıs günü.
Bay Kemal’den “uyarı” geldi bile; “Seçim gecesi galip geldiğimizde kimse sokağa çıkmasın. Sevinç gösterisi yapmasınlar. Herkes konutunda otursun…, provokasyona gelinebilir”. Bu sorgulanması gereken bir davettir.
-Kazanım, sessiz kalınarak korunamaz.
-Sevinç şovları kesinlikle yapılacaktır. Tamamı engellenemiyorsa zayıflatmak daha da makus bir tercihtir.
-Provokasyon yapma kararı alındıysa bu zati engellenemez. Lakin ve lakin karşı durarak işe yaramaz hale getirilir.
İkilem, “mutlu bir sabahı bekleyen saatin tik takı ile patlaması beklenen saatli bombanın tik takı” ortasında değil. En akılcı tak-tik’i uygulayacak olanlar arasında…
Tekrar etmek gerekir ki 14 Mayıs sabahından başlayacak ve Saray’ın açıklamasına kadar devam edecek süreç, en kritik vakit aralığı olacak! Atak yapmaya tenezzül edecek olanlar ya baştan vazgeçirilmeli ya da yaptıkları atılımlar en süratli bir biçimde bertaraf edilmelidir. Vakte yaymak, beklemek, hareketsiz kalmak; “adamı tekrar kazandırır”.
[1] Serhat, Çağatay ve Cihan isimlerinin verilmesi, farklı bir bildiri elbette; “aranızda bize çalışan köstebekler mevcut”.
[2] Bilinir ki bu ülkede Beceriklilerin, Denizlerin devrimci geleneğini sahiplenenler sandığa karşı daima aralıklıdır. Zira sandık, nizamı legal kabul etmenin, yasal kurallarla nizamın değişebileceğinin sembolik kabulüdür.
[3] Bu “türler”in siyasette izleyeceği yolları herkes deneyimledi, örnekledi. Bir tarafta Abdüllatif Şener, Cihangir İslam, Mehmet Bekaroğlu var. Başka tarafta ise Muharrem İnce, Ayhan Bilgen, Mustafa Sarıgül. Bakalım hangi tipten olacaklar!
[4] Anamın öğütlerinden biri geldi aklıma (nedense); “oğlum, laf ağzından çıkana kadar o lafa sen hakimsin, çıktıktan sonra, o sana”. Bu ortada eklemeden olmaz! Sırrı Süreyya’dan Çengiz Çandar için de birkaç laf etmesi beklenirdi…
[5] İstanbul 2. Bölgede kayıtlı sosyalistlerin nedir çektiği bu ıstırap! Bir oy “her şeyi” değiştirirmiş ya, ya benim oyumla her şey değişirse!